wall
H U I S D I E R
centraal meldpunt voor Vlaanderen
teruggevonden kat
naam
Druifje
ras
Europese Korthaar
teruggevonden op
2 juli 2019
in
Zele in de provincie Oost-Vlaanderen
het verhaal van Druifje
Druifje was ontsnapt 's nachts langs de voorkant van ons huis, langs een domweg vergeten kipraam, langs de straatkant. Aangezien we een rijhuis hebben, kon ze dus niet zomaar terug langs achter binnen (waar er sowieso een chip-kattenluikje is). We hebben toen de voordeur 30u lang open gebarrikadeerd en kattenbak op het voetpad gezet, en langs de tuinen en velden achter de huizen gelopen, al rammelend met haar favoriete snoepjes. We hoopten toen dat ze door het geluid dicht in de buurt ging blijven, en dan eventueel 's nachts de oversteek durfde maken. Maar na de eerste nacht werd al snel duidelijk dat dit niet gelukt was.

Dag twee, gisteren, van tactiek veranderd. Echt gedetailleerd de tijd genomen om iedere struik, iedere boom, ieder hoekje te bekijken, en ook de tijd te nemen om gewoon even te blijven staan en eventueel een kleine reactie af te wachten. Tussen al de rijhuisjes in, is er 1 grote vrijstaande villa die omringd wordt door een bos. Die bevindt zich rechttegenover ons. We mochten van de mensen hun tuin uitpluizen "maar hier zit ze niet hoor, ik heb hier nog geen enkele zwarte kat gezien", en na een halfuur hebben we ze volledig vanachter in een houtschuur terug gevonden. Gelukkig, en écht gelukkig, herkende ze ons, en was dit een enorme opluchting bij haar, want ze liet een klein miauwtje toen ze ons zag stilstaan aan de schuur. Had ze dat niet gedaan, hadden we haar mss niet eens gevonden daar. Als zwarte poes in een schaduw van hout, het was niet evident om haar te vinden, zelfs na die miauw. Toen we tegen haar begonnen te spreken, begon ze al volop terug te miauwen, en zelfs het hout kopjes te geven. Ze at zelfs de snoepjes die we haar aanboden, terwijl ze normaal direct stopt met eten als ze nog maar een klein beetje stress heeft. Er uit komen durfde ze niet, maar na tien minuten geruststellen, snoepjes geven en hout rearrangeren, hebben we haar bij haar nekvel kunnen nemen en in het kooitje kunnen steken. Terug thuis, was er niets aan de hand. Geen schrik, geen wondes, niet manken, niets. Het was echt een mirakel dat ze er op die manier is uitgekomen. Een mirakel dat ze niet in het kipraam is blijven hangen, en een mirakel dat ze heelhuids thuis is gekomen. De vliegenkipramen op maat zijn ondertussen al besteld. Het was een verstrooidheid, maar dit hoeft niet nog eens te gebeuren.

Ze zat dus nog geen 50m ver, rechttegenover ons huis. Maar ook al stond de voordeur open en de kattenbak buiten, ze dufde zelf niet de oversteek te maken. Heel blij dus dat we zijn blijven volharden en gedetailleerd te werk zijn gegaan.
Back to Top